Het Paradijs

Het paradijs bestaat! Daar ben ik nu van overtuigd. Je moet er echter wel wat voor doen.
Het verhaal begon al ver voordat we uiteindelijk boardden. Marleen en ik wilden een zonnige bestemming en na veel zoekwerk viel ons oog op Koh Phayam; een eiland tegen de grens van Myanmar. Een onontdekte parel welke nog niet door de toerist ontdekt is.
Op Schiphol aangekomen werd ons fellowship gecompleteerd door Nico en Nens, die samen met ons deze reis geboekt hadden.

Na een rechtstreekse vlucht naar Bangkok moesten we overstappen op een binnenlandse vlucht. Dat betekende niet alleen overstappen op een ander vliegtuig, maar ook overstappen op een ander vliegveld. We moesten tot het einde van de middag wachten voordat we konden vertrekken. Na wat rondhangen in en om het vliegveld vertrokken we uiteindelijk na vijf uur richting Ranong. Als cadeautje maakte we voor de landing een ruime bocht, zodanig dat we Koh Phayam onder ons zagen liggen.

Eenmaal geland werden we gelijk door een popie-jopie chauffeur van Ron’s Place opgehaald om ons naar het hotel te brengen. Maar eerlijk is eerlijk, hij bracht ons met zijn thaise manier van rijden veilig bij het hotel en stelde voor om ons de volgende dag naar de pier te brengen en alvast “tickets for speedboat” te boeken. Natuurlijk blijft er wat voor hem over, maar het verliep vlekkeloos en was het voor hem welverdiend.

Een nachtje in Ranong en dan de volgende ochtend met de speedboot door naar Koh Phayam. Ook dit was weer een bijzondere ervaring. De bedrijvigheid bij de haven, steekwagens vol bananen en ander fruit, treeën frisdrank en andere waren als bevoorrading voor de eilanden. Gelukkig ging dit alles met de “reguliere” boot mee.
Vanaf de haven voeren we de delta uit. Een heerlijke bries en genieten van de omgeving.
Eenmaal aangekomen op Koh Phayam viel ons direct de rust van het eiland op. Geen auto’s, maar alleen brommers. Het dorp zelf kan je nog niet eens een dorp noemen, maar eerder twee of drie straatjes waar het allemaal gebeurd.
Nadat we het resort opgebeld hadden om de koffers te halen zijn we langs de kustlijn de anderhalve kilometer gaan wandelen. Aangekomen op PP Land Beach resort belandden ervoeren we een idyllische rust. Geen kinderen, maar alleen gasten die expliciet voor dit resort gekozen hebben.
We worden ontvangen door Paul, de eigenaar. Hij vertelt ons het een en ander en begeleid ons naar ons huisje. We mogen zelfs nog kiezen. Het huisje staat op 50 meter van het strand en 30 meter van het overdekte terras. Een terras waar een uitzonderlijk relax sfeertje hangt.

Na een kleine strandwandeling viel het Marleen op dat er veel plastic op het strand lag. Ze begon het strand op te ruimen. Een eerlijk is eerlijk, met een beetje inspanning zag het strand er gelijk een stuk beter uit. Daarnaast was het ook gelijk een stuk veiliger, wat in het zand lagen ook stukken glas waar je zo in zou kunnen trappen.
Ondertussen vloog de “Brahminy kite” vogel sierlijk zijn rondje boven ons. Een soort zee arend met een imposante spanwijdte.
Die avond hebben we op het strand nog zitten genieten van de rust en de zee; uiteraard onder het genot van van een heerlijk glaasje whisky; voor de kenners een Johny Walker Double Black.

Het resort maakt zijn eigen brood en heeft geen plaats voor varkensgerechten. ’s Avonds komt de ober langs met een verse vis met de vraag of je die wilt. Een half uur later staat een heerlijk gekruide vis als gerecht voor je. Op de achtergrond vraag een gekko om aandacht.

Na een dagje hangen was het tijd voor actie. We wilden met de scooter het eiland verkennen. Zoals alles moeten we ook de huur van de scooter in ons boekje schrijven, zodat er straks een totaal afrekening kan worden opgesteld. Maar ……. Nadat we dit keurig in ons boekje hadden geschreven, kwam de Birmese bediende met de menukaart om ons te laten aanwijzen waar “scooter” staat. Tja, hier op Koh Phayam heet dat natuurlijk “Motorbike” en kennen ze het woord scooter niet.

We zijn vervolgens met wat strandtassen achterop naar het noorden van het eiland gereden. Let wel, met een veilige snelheid duurde dat niet meer dan twintig minuten. We zetten de brommer aan de kant en moeten nog een stukje doorlopen om de rest van de dag op een bijzonder mooi tropisch strand van Ai Kwang Peeb door te brengen. Ik schat dat er niet meer dan dertig bezoekers waren. Iets heel anders dan Zandvoort aan Zee of andere populaire strandvakantiebestemmingen.

Na een dagje te hebben gezwommen, gelezen en vooral geslapen te hebben liepen we terug naar de brommer om nog via de Hippie Bar op Ao Khao Kwai terug naar het resort te rijden. Maar zoals altijd verliep de avond anders.
De Hippie Bar is een “bar” dat eruitziet als het voorsteven van een piratenschip; helemaal gebouwd uit aangespoeld uit. In de jaren is er flink uitgebreid en is het een heuse attractie geworden zonder dat het zijn charme heeft verloren. Terwijl de zon langzaam zakte genoten we van covers van bekende nummers die waren omgevormd tot een reggaenummer. Toen de zon achter de horizon was weggezakt werd er plotseling nummers van Pink Floyd gedraaid. Stel je voor, een bijzondere locatie, gedimd licht, warme avondbries en goed gezelschap! Je zou willen dat de avond nooit over zou gaan.