SAY GOODBYE

Geen woord zal ik nog terugtrekken dat Koh Phayam het paradijs is. Sterker nog …….. de afgelopen dagen is dat alleen maar versterkt. Een eiland die niet breder is dan drie kilometer en met 10 kilometer heb je het eiland wel in de lengte doorkruist.
En toch heeft het eiland ons elke dag weer verrast, en zijn we ervan overtuigd dat het nog een aantal verrassingen in petto heeft.

Zo zijn we op een dag naar het zuiden gereden om vogels te spotten. Bij “de bocht naar het dorp” zijn we links af een betonnen pad op gereden die uiteindelijk vier kilometer lang was. Tijdens de rit rijd je letterlijk door het oerwoud en de rubberplantages. Verscholen tussen de bomen kom je “huizen” tegen en naar drie-en-een-halve kilometer een “supermarkt”. Natuurlijk is het logisch dat de mensen in deze streek ook boodschappen moeten doen, maar het blijft vreemd als in de middle of nowhere een winkel in het bos opduikt.
Eenmaal op het strand aangekomen zagen we dat het strand veel groter was dan dat we verwachtten.

Een halve kilometer links lag het resort “Big Tree” met een leuk restaurant aan de voet van de heuzel. Je kunt je mogelijk wel voorstellen waar de naam vandaan komt; een grote oude boom die door middel van gekleurde bagagebanden bijeen wordt gehouden.
Maar …… dat was nog niet alles. Verstopt achter dit resort “long beach”. Een echte hippie resort met hele gekke basic hutjes waar je voor tien euro de nacht kan doorbrengen.
In de ochtendschemer heb je de kans dat je apen op de rotsen ziet zitten die hun ontbij bij elkaar scharrelen. Met een steen maken ze de schelpen open over vervolgens de inhoud op te peuzelen.

Dit alles werd ons verteld door zowel de mevrouw van het “Big Tree” als ook de eigenaar van “Long Beach”. Overigens een wonderlijk persoon. Een Thaise mijnheer van eind vijftig, begin zestig. Duitssprekend omdat hij ooit voor Siemens in München heeft gewerkt en heel veel van de wereld heeft gezien. Hij was overal geweest …… behalve bij de tandarts, getuige de stand van zijn tanden, tenminste ……. Voor zover deze aanwezig waren.

De scooter zorgde ervoor dat we overal konden gaan en staan waar we wilden. Aan bezine geen gebrek, want voor 35 bath (85 eurovent) heb je alweer een liter benzine. Er zijn geen pompstations zoals wij die kennen. Overal langs de weg zijn verkooppunten van flessen (liters) benzine. Men heeft eenvoudig weg de lege whisky niet weggegooid maar gevuld met benzine en op een tafel langs de weg gezet.
En als ik zeg overal, bedoel ik ook overal. Zelfs n het oerwoud rij je langs een huisje, waar een tafel met een paar flessen benzine te koop staan. Kom je zonder benzine te zitten, dan ben je echt een sukkel.

Voor ons waren er twee markante punten; de “bridge over de river Kwai” en “het kruispunt”. Om van het PP-Land resort af te komen moest je een stuk over een zandpad door het oerwoud rijden. Bij het betonnen pad sla je linksaf en even verder is de “bridge over the river Kwai”. Eigenblijk niets bijzonders, dan alleen een brug die over een riviertje gaat. Maar het blijft een uitdaging als de lengte zo’n 25 a 30 meter is en de breedte niet meer dan anderhalve meter. Zeker als je ’s avonds in het donker eerst van een heuvel af rijdt om vlak voor de brug af te remmen en voor de brug vervolgens weer gas te geven. En het lijkt er altijd goed te gaan. Tegenliggers wachten tot je voorbij bent, want het is ondenkbaar elkaar op het midden van de brug te passeren.
“Het kruispunt” is het punt waar je alle kanten van het eiland op kan. Naar het zuiden, het noorden of de andere zijde van het eiland. Heel af en toe kom je een tractor tegen (ik dat er vier op het eiland zijn) en tot onze verbazing zagen we gisteravond zelfs een auto rijden. Maar alles gaat gemoedelijk. De paden zijn echter wel slecht, dus het is zaak om niet te stel te rijden, zodat je de kuilen kunt ontwijken. Overdag zie jet het niet altijd door de schaduw, ’s avonds eenvoudigweg omdat er geen verlichting is.

Terwijl je terugrijd door het oerwoud, weet je dat je aangekeken wordt. Hoewel het een idyllisch eiland is, schuilt er ook “gevaar”. Het eiland kent ook een grote gemeenschap van slangen. Een boekje bij “The Big Tree” leerde me dat er soorten zijn waar je prima naast kunt leven, maar ook Cobra’s en Vipers die zeer giftig zijn.
Overigens is dat geen probleem, want je ziet ze niet. Althans, gisteravond zag ik een zwarte slang op de weg liggen en hoorde ik gesis naast me toen ik vlak langs de bermkant reed. Het maakt het voor mij eerder spannend als dat ik bang ben. Marleen heeft daar echter een andere gedachten bij.

De lunch- en eetgelegenheden zijn over het algemeen prima. Er is zelfs een vegetarisch restaurant die heerlijke koffie schenken en overheerlijke lemon cheesecake serveren. Een bijzonder restaurant is echter Thai Thana. Deze wordt gerund door een Thai die ook grafisch ontwerper was. Hij heeft een heerlijke keuken die hij met zijn vader bemand. Probleem is echter dat alles vers gesneden en gekookt wordt. Dat gaat ten koste van de bediening en de wachttijd kan flink oplopen. Zo erg zelfs dat klanten weg lopen. Maar ze gaan ongestoord verder.
Wij konden ondertussen een een Duits gezin behoeden voor een ongeval omdat de kinderen zich begonnen te vervelen en over de reling (een losse balk) van het restaurant hingen. Op zich geen probleem, maar wel als het restaurant op de eerste etage is gevestigd. De vader kwam even voor inspectie en knikte goedkeurend “no stones”. Dus ja ……. Wat moeten wij dan nog.

Al met al de laatste dag. Vandaag vertrekken we met de speedboot naar Ranong om morgen verder te reizen naar Bangkok. Ieder van ons fellowship heeft daar zijn eigen gedachten bij. We hebben genoten en het eiland heeft ons de rust gebracht die we allemaal nodig hadden. Wat ook overeenkomt is dat we allemaal terug willen. Het is hier veel te leuk. En zeg nou zelf, wie wil er niet naar het PARADIJS?