Lustrumviering op Orkney

Het is laat geworden gisteravond in de club van Mistra. De locals waren erg nieuwsgierig wie we waren en al gauw werden we opgenomen in het gezelschap. Theo moest meedoen met biljarten en ik moest de plaatselijke alcoholist aan de praat zien te houden. Hij heeft me wel 5 keer verteld dat de Nederlanders ervoor gezorgd hebben dat de wortels oranje waren geworden. Hij kon zien aan me dat ik er geen snars van geloofde. Heb hem maar voorgehouden dat ik blond was en bij thuiskomst zou worden uitgelachen als ik dit verhaal vertelde. Theo werd al gauw Barney genoemd. Het was erg leuk en we zijn vanavond uitgenodigd bij een boer thuis. Nog geen idee of we dat doen.
Vanmorgen werden we wakker gemaakt door de campinghouder met de vraag of we er bezwaar tegen hadden dat hij 7 pond voor deze plek vroeg. Grappig hoor! Even een bezoekje gebracht aan de plaatselijke supermarkt van 3 x 4 meter maar alles wat we nodig hadden, hadden ze. Iedereen is hier erg vriendelijk en verontschuldigt zich voor het weer. Ons kan het niet veel schelen.
We zijn naar de hoofdstad van het eiland gereden en hebben wat rondgewandeld in het verlaten centrum. Op een parkeerterrein vond de contest voor sterkte man van Schotland plaats. Veel gesjouw met bier en whiskyvaten en andere schotse attributen. We hebben even staan kijken. Daarna naar onze eerste whiskystokerij en als je de mensen hier mag geloven komt hier de beste whisky van de wereld vandaan. Highland Park wel te verstaan. De rondleiding was leuk maar hoogtepunt was het whiskyproeven zelf. Mijn god wat brand dat in je keel. Toch niet echt mijn smaak maar Theo vond het geweldig. We hebben de brouwerij licht zwalkend verlaten. Aan drankcontrole doen ze hier volgens mij niet en er is toch geen hond op de weg hier! Het landschap is erg kaal om eerlijk te zijn. Bijna geen boom te bekennen. Wel veel struiken maar daar zijn we snel op uitgekeken. Ergens onderweg een sanitaire stop houden kan hier gewoon niet. De bosjes zijn niet hoog genoeg! Gelukkig zijn er genoeg pubs en restaurants want daar weten ze hier goed raad mee. Aan de buitenkant ziet het er allemaal saai en grijs uit maar als je ergens binnenkomt is het vaak heel smaakvol ingericht. Jammer dat niet iedereen een pot witsel heeft gekregen om z’n geveltje een beetje kleur te geven. Zou alles veel mooier maken.
Vanuit Kirkwall zijn we naar Margereth’s Hope gereden om te kijken hoe laat de veerboot vandaaruit vertrekt. Onderweg zagen we tot onze verbazing een aantal scheepswrakken. Duitse wel te verstaan. Een roestige mast toont nog boven het water uit, en even verder een deel van de achterzijde van een schip. Heel indrukwekkend!
We zijn nu even neergestreken in een bar. Theo heeft weer een nieuw biertje uitgeprobeerd en ik heb a la “theater van het sentiment” een drankje besteld dat ik hier zo’n 25 jaar geleden ook altijd dronk. Een snowball, ofwel advocaat met 7-up! Erg lekker! We gaan straks Indiaas eten want vandaag kennen we elkaar precies 5 jaar!
Morgen blijven we ook nog hier maar dinsdag gaan we vroeg uit de veren, naar de boot en dan weer naar het vaste land. Maar eerst gaan we kijken of we nog zeehonden kunnen spotten en we willen het Scapa Flow museum bezoeken.